ای ناب‌ترین صحنۀ صحرای جنون
سرپنجۀ کوچکت قلم، رنگت خون
آغوش پدر پردۀ نقاشی شد
یک غنچۀ نشکفته و یک تیر زبون
*******
چند قطعه رباعی ناقابل پیشکش حضرت سید الکونین علیه السلام
🌷🌷🌷🌷🌷
آن کو به رگش خون خدا جاری بود
در ظهر بلا منتظر یاری بود
هر هشت و چهار کربلایند عجبا
زینب تک و تنها به پرستاری بود
🌷🌷🌷🌷🌷
در کرب و بلا چو نخل برخاست حسین
سر داد ولی هماره بر پاست حسین
دانی ز چه عاشقان او گریانند؟
چون همچو خدای خویش تنهاست حسین
🌷🌷🌷🌷🌷
۱۵
شهریور
یکی از اقوام دور که پسر جوانی است، کنار من ایستاده بود. سینه زنی که تمام شد متوجه شدم گونه هایش زخمی است. دیده بودم طرفداران برخی از آقایان شبه روضه خوان صورت به آسفالت می کشند! خیلی دلم سوخت. مراسم که تمام شد از او پرسیدم: چه بلایی سر صورتت اومده؟ گفت: بعضی وقتا آدم از فرط عشق متوجه نیست چکار می کنه و ... ما هم نفهمیدیم کی صورتمون زخمی شد؟ برادر کوچکترش پرید وسط حرفش و گفت: دروغ میگه، صورتش رو کشیده به دیوار!! گفتم: عزیزم، امکان نداره یکی از علما رو ببینی که این کار رو می کنن. این کارا باعث دین زدگی بقیه میشه. یک عده هم بهانه میفته دستشون و ضد دین تبلیغ می کنن. گفت: حاجیمون میگه اونا که به این چیزا اعتقاد ندارن دینشون کشکیه! بعد با ناراحتی از من جدا شد.
از خودم می پرسم، این مراسم اگر با آموزش معارف دین و فرهنگ واقعی عاشورا به جوان ها همراه نباشه، چیزی جز کنسرت موسیقی از نوع آنچنانی هست؟
در همین افکار بودم که ماشینی با سرعت از کنارم رد شد. صدای گوش خراش ضبط ماشین کلافه کننده بود. متوجه نشدم ترانه لوس آنجلسی بود یا روضه!!
... حقا که مظلوم عالم تویی.
۰۹
شهریور
دوستان دیروز، امروز و فردا سلام
همیشه شروع یک کار سخت است. خیلی هم سخت است. اصلا فکرش را هم نمی کنی که انتقال آن همه افکار جور و واجور بر روی کاغذ -البته اینجا روی صفحه وبلاگ- تا این اندازه دشوار باشد. اما بالاخره شروع کردم. قصدم هم ادامه دادن است.
از خودم، اتفاقات مختلف اجتماعی، فرهنگی و علمی خواهم گفت؛ از گام های اساسی نگارش رساله دکترا هم خواهم گفت؛ ساده و مختصر؛ از صمیم قلبم و امیدوارم برای خودم و دیگران مفید فایده واقع شود. ان شاء الله
۰۵
شهریور